Bizar - Pukkelpop

Oke - hoogst onwaarschijnlijk, maar mogelijk - dat sommige mensen niet op de hoogte zijn van de vreselijke gebeurtenissen op Pukkelpop. 19 augustus 2011 zal de geschiedenis ingaan als een zwarte dag - de zwartste dag ooit wellicht - voor de Belgische festivals. Onvoorzienbaar en meedogenloos sloeg het noodweer toe boven het Limburgse Kiewit (Hasselt). Krantenkoppen wereldwijd liegen er niet om:

-The Telegraph (Verenigd Koninkrijk): 'Storm brings death and destruction to the Pukkelpop music festival in Belgium'
-The New York Times (Verenigde Staten): 'Death Toll at Belgian Music Festival Rises'
-El País (Spanje): 'Het festival dat eindigde in een tragedie'
-Le Figaro (Frankrijk): 'Hevige storm dompelt festival in'

Tal van podia waren gedoemd, gedoemd om in elkaar te storten als een kaartenhuisje. Mensen liepen voor hun leven, chaos alom... Slechts 10 minuten waren nodig om zo een ravage aan te richten. Eindbalans: 5 doden, en meerdere zwaargewonden. Niemand zal Pukkelpop 2011 nog ooit vergeten.  Normaal was ik ook aanwezig op Pukkelpop, om te werken. Dit is op het laatste moment niet doorgegaan. Waar ik nu wel opgelucht van ben, uiteraard. 

Nu, wat ik mij afvraag. Medeleven is zo te zien alom vertegenwoordigd op Facebook.. Na deze verschrikkelijke gebeurtenissen op Pukkelpop. Ongeloof en steungroepen schieten als paddenstoelen uit de grond. Mooi om te zien, maar tegelijkertijd ook bizar. Waarom klopt hier het clichébeeld weer? Als er doden vallen, al dan niet bekende, steunen we elkaar door dik en dun. Zijn we ongerust en beangstigend lief voor elkaar. Ook naar diegene toe die we onder normale omstandigheden nog eens niet zouden bekijken. Of compleet zouden negeren als we die op straat tegenkomen, of eens heerlijk over zouden roddelen.

Toch triestig dat er eerst weer zoiets moet gebeuren vooraleer men tot inzicht komt over hoe kort het leven wel niet is. En op zo een momenten is het niet moeilijk om lief voor elkaar te zijn? Maar binnen een week als dit weer allemaal achter de rug is (voor sommige dan toch, de nabestaanden beginnen pas aan hun lijdensweg) gaan we weer “normaal” met elkaar omgaan. Misschien eens iets om over na te denken?

Genieten van het moment?

Onbezorgd en dromend voor je uit staren, met de zonnestralen op je gezicht brandend. Heerlijk, toch?
Heb dan nog aangenaam gezelschap langs je zitten en het plaatje klopt helemaal. Eindeloos bijkletsen met een vriend of vriendin, en af en toe nip je even aan je glas Tönissteiner Vruchtenkorf. Voor de rest lijk je helemaal onbezorgd daar te vertoeven. Wat is dat dan toch met diegene die urenlang, eindeloos voor zich uit zitten te staren? Zonder één woord te wisselen met zijn of haar gezelschap? Maar wel jou en je gezelschap zitten af te luisteren. Typerend (cliché)beeld van mensen op leeftijd met te veel vrije tijd? Uitgebabbeld met je partner na al die jaren? Onzekerheid, nieuwsgierigheid, ...? Of is het gewoon even je hoofd leegmaken en genieten van het moment? Moeten mensen wel altijd praten?

Doopfeest

Bubbels, hapjes én een goed humeur. Say hello to... de geboorte van mijn webblog! De kinderschoenen worden weldra vervangen...